Zelfafwijzing:

• is de motor achter ons voortdurende streven naar liefde en erkenning van anderen.
• is in wezen de oorzaak van alle vormen van metaal en emotioneel lijden.
• is de kern van ons ego dat het vicieuze proces van ellende draaiende houdt.

Hoe werkt dit mechanisme? Wat gebeurt er precies als je lijdt onder een beknellende emotie?

1) DE TRIGGER

Eerst is er een omstandigheid/situatie, een gedachte of een persoon die een schijnbare directe of indirecte overeenkomst heeft met een pijnlijke situatie in het verleden. Dit kan een bewuste pijnlijke ervaring van vroeger zijn of een onbewuste beknellende herinnering, zoals bijvoorbeeld aan je vroege jeugd toen je natuurlijke spontaniteit werd afgewezen en je moest leren voldoen aan de voorwaarden van je opvoeders.

2) DE IDENTIFICATIE

Onmiddelijk ontstaat er een identificatie: er is een IK-gevoel, een fase van versmelting met de herinnering aan lijden. De oorzaak hiervan is zelfafwijzing! Wat eerst een herinnering aan lijden is, en dus schijn, wordt werkelijk gemaakt door de bijkomende ervaring van een “IK” die niet goed genoeg is, of stom, of slecht, of slap, of wat dan ook, je negatieve geloof is.

3) DE REACTIE

Meteen nadat de herinnering aan pijn veranderd is in een werkelijke ervaring van pijn, volgt de reactie. We doen onmiddelijk al het mogelijke om van die pijn af te komen en zo snel mogelijk weer te voldoen aan de voorwaarden om ons goed te kunnen voelen. Die pogingen kunnen gericht zijn tegen de persoon of de omstandigheid die de trigger was van de pijnlijke herinnering.

!!! Tot hier is het hele proces nog automatisch, we zijn ons er niet van bewust. Het hoort allemaal bij de versmeltingsfase.

4) DE REFLECTIE EN DE DISSOCIATIE

Na korte of langere tijd, afhankelijk van de mate van zelfreflectie die we ontwikkeld hebben, ontstaat er een besef van het hebben van de beknellende emotie. Tegelijkertijd gaat ook de onbewuste zelfafwijzing over naar het bewuste niveau. We vinden het heel verkeerd van onszelf dat we daarin terechtgekomen zijn en proberen er zo snel mogelijk weer vanaf te komen! Hiermee begint de poging tot dissociatie en de openlijke strijd tegen het beknellende gevoel. En het bizarre nu is dat de beknelling hierdoor alleen maar toeneemt!

5) DE PROJECTIE

Het projectiemechanisme gaat verder dan het projecteren van onze stemmingen, gevoelens op anderen en op de omstandigheden. Bij alle pijnlijke gevoelens projecteren we de oorzaak ervan en dus ook de verantwoordelijkheid ervoor op de persoon of situatie die de trigger vormde voor deze pijn.

Voorbeeld : Je collega zegt: ” Jij bent ook altijd de laatste als er op het werk eens iets extra’s gedaan moet worden.”

Je voelt je miskend door die opmerking en je vindt die collega een vervelende, arrogante, zelfingenomen persoon.

1. De collega zegt iets. Dit triggert een herinnering aan beknelling en lijden dat gebaseerd is op een eerdere afwijzing en zelfafwijzing.
2. Onmiddelijk is er een IK -gevoel dat zich identificeert met de herinnering door zichzelf af te wijzen. We versmelten ermee.
3. IK wil me niet zo voelen, er ontstaat verzet en we gaan de strijd aan met dat gevoel.
4. Je probeert je te ontdoen van dit gevoel, je probeert je te dissociëren van dit pijnlijke gevoel.
5. De strijd tegen het pijnlijke gevoel richt zich op datgene wat het gevoel getriggerd heeft: -> de collega moet zijn excuses aanbieden. De trigger moet stoppen!

Dit is irrationeel!

Het is alsof je de dokter verwijt dat zij kanker bij je geconstateerd heeft. De persoon of situatie die het pijnlijke gevoel heeft getriggerd, is daar in werkelijkheid helemaal niet de oorzaak van. De oorzaak ligt in je eigen fundamentele misvatting dat je niet goed bent zoals je bent.

Om dit pijnlijke gevoel bedekt te houden heb je ooit geleerd je eigenwaarde aan anderen uit te besteden. Daarom kunnen zij dit bouwwerk van geleende eigenwaarde ook zo makkelijk doen instorten.
Met het projecteren van je negatieve gevoelens op anderen en omstandigheden veroordeel je jezelf tot machteloosheid, verlies je het vermogen om zelf die negatieve gevoelens op te lossen en lever je jezelf over aan de willekeur van anderen.
Iemand die werkelijk vrij is van zelfafwijzing en angst voor afwijzing, is iemand die contact heeft met zijn natuurlijke staat die vol liefde en erkenning is zodanig dat die zich nooit meer machteloos voelt of het slachtoffer van het gedrag van anderen.

 

Kijk eens naar jezelf …. de verwijten die jij maakt naar anderen, je afwijzen van personen of situaties … zijn die werkelijk slecht of verkeerd omdat ze bij jou pijn hebben opgeroepen? Draai het eens om en kijk naar momenten in je verleden dat anderen zich gekwetst hebben gevoeld door jouw gedrag. Had je toen werkelijk de opzet om die ander te kwetsen, met genoegen pijn te doen en verdrietig te maken?

Waarschijnlijk niet …

 

 

Al zoek je de hele wereld af naar iemand

die je liefde meer waard is dan jezelf,

je zult die nooit vinden.

Boeddha

Bron: ” Verslaafd aan liefde ” – Jan Geurtz